The Great Ocean Road

Bij het kustplaatsje Torquay, vlak onder Melbourne, begint de Great Ocean Road, volgens velen één van de mooiste kustwegen ter wereld. Honderden kilometers lang eindigt Australië abrupt in lijstenen kliffen, 50 meter hoog en uitkijkend over mooie zandstranden en een azuurblauwe Southern Ocean. Allemaal ingredienten voor een paradijselijk recept.

Het eerste deel wordt voornamelijk bepaald door beroemde surfstranden, zoals Jan Juc en natuurlijk Bell's Beach, elk jaar onderdeel van het Worldcup Surf circuit. Vanaf Anglesea tot Apollo Bay is de kust redelijk vol met motels, caravan parks en 'kleine' kustplaatsjes. De kust is wel erg mooi, met goede stranden en indrukwekkende golven.

We overnachten in Otway National Park bij Cape Otway. Het NP is best mooi. Een beetje droog (maar daar kan het park zélf niets aan doen), maar het heeft mooie bosrijke wegen en wandelpaden. We staan veel stil langs de weg bij koala's 'in the wild'.

Het blijft raar om dieren in het wild te zien, die je normaal nooit zou zien: koala's, kangeroo's, penguins, zeehonden, etc... In west-europa is de natuur zo ver bij ons vandaan geraakt, terwijl hier (en in New Zealand) het heel gewoon is om dagelijks met de natuur geconfronteerd te raken.

Soms komt de nauur een beetje te dichtbij. We denken even aan de huntsman-spider met 20cm spanwijdte op de hotelkamer in Stradbroke Island en de wallaby die we bijna doodreden in Queensland. Ze zeggen hier down under met een legitieme reden: "ALWAYS check your boots, mate!" Maar dat terzijde.

Na Cape Otway begint de Great Ocean Road eigenlijk pas echt. Op een relatief kort stukje kust zit een paar van Australië's meest belangrijke attracties. De meeste stranden zijn vanaf hier ontoegankelijk. Degene mét toegang zijn een favoriete speelplaats voor surfers, want de golven zijn hier hoog en ruig.

Na de Gibson Steps, een 'standaard' strand (mooi, hoge golven, etc...), komen we bij de hoofdattractie van de Great Ocean Road: de 12 Apostles. Vanaf de kliffen hebben we een prachtig zicht op een 7-tal alleenstaande rotsen en pilaren die in de golven staan. De andere 5 (van de 12) schijnen alleen met een helicopter te zien te zijn. We laten ons bijna verleiden, want de heli-toers zijn hier reuze goedkoop, zeker in vergelijking met New Zealand.

Het weer is supergoed en de lucht onbewolkt, hetgeen hier niet vaak voorkomt.

De Lord Ard Gorge maakt nog meer indruk dan de Apostles. We kunen hier over het strand lopen, aan alle kanten omringd door lijstenen kliffen. Honderd meter van het strand probeert de zee door een nauwe opening in de kliffen bij het strand te komen. De golven die erdoorheen komen, hebben de meeste woestheid verloren en rollen zachtjes op het zachtgele strand. Het is hier echt een paradijs.

Echter, het kan hier ook extreem spoken! Deze kust heet niet voor niets 'the shipwreck coast'. Er liggen hier meer dan honderd scheepswrakken, allemaal gestrand tijdens heftige stormen.

Het beroemdste wrak (de Lord Ard uit Engeland) strandde hier in 1878 en slechts 2 mensen overleefde de tragedie. Beide spoelden aan in deze kleine baai en werden de volgende dag gered door kustbewoners. Voor het gemak heeft men toen de baai maar Lord Ard Gorge genoemd. Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? Dat zeggen ze hier ook vaak.

We horen later dat er elke avond in januari een opvoering is van Shakespear's The Tempest, live op het strand en in de grotten.

De Arch is een natuurlijke brug vanuit een klif richting de zee. Op het ontoegankelijke strand onder ons zien we alleen maar vogelsporen en het karakteristieke spoor van slangen, golvend over het strand. Het is makkelijk voor te stellen dat op deze stranden penguins aankomen, ongestoord door al het verkeer bovenop de klif en onze verrekijkers.

Nog iets verder staat London Bridge, ook een natuurlijke brug. Echter, deze brug doet het 'brug' gedeelte van haar naam geen eer meer aan. In 1990 stortte het verbindingsstuk tussen het land en de rots opeens in. Gelukkig kwam niemand om, maar veel toeristen waren getuige. Eén van de getuigen van dit historische moment was Angelique's nicht Machteld. Gaaf dat zij gezien heeft, wat alle Australiërs zich nog kunnen herinneren: de 'ontbrugging' van London Bridge.

Maar... brug of geen brug: het blijft een mooie rots.

Veel indruk maakt ook de Groto, een kleine inham in de rotsen met natuurlijke brug (ja, weer één!) en prachtig gekleurde rosten en zee. Schitterend. We zijn hier helemaal alleen. Dat helpt.

Of de Great Ocean Road de mooiste kustweg van de wereld is, weten we niet. Maar het maakt wel héél véél indruk. En daar gaat het reizen uiteindelijk om: indrukken opdoen. Toch?

Verder lezen?

Het volgende verhaal in deze reisreeks is...

• Hamilton en The Grampians