De Australian Open is één van de vier Grand Slam tennistournooien, naast Wimbledon, de US Open en Roland Garros. Het grote verschil met de andere drie is de toegankelijkheid voor de 'normale' mens, qua prijs en organisatie. Dus een ideaal tijdsverdrijf voor een paar warme januari-dagen.
De toegangsprijzen voor de OzOpen zijn zeer schappelijk en je krijgt waar voor je geld. Een ground pass kost A$25 en geeft toegang tot alle tenniscourts (meer dan 20), behalve het Centre Court. Voor het Centre Court moet je aparte kaarten kopen.
Vooral aan het begin van het tournooi, kan je voor die 25 dollar veel toptennis zien. De eerste dagen worden namelijk de meeste partijen gespeeld en heb je het meeste kans op topspelers. Naarmate het tournooi vordert zijn er steeds minder partijen en spelen alle toppers op het Centre Court.
Het eerste wat we doen, is het speelschema checken. De eerste dagen, worden op bijna elk court 4 of 5 partijen gespeeld. Er is dus keuze zat.
Onze eerste prioriteit zijn de Nederlanders. Er spelen 4 mannen in de singles: Sjeng Schalken, Raemon Sluiter, Richard Krajicek (terug van ruim 1 jaar blessure-leed) en Martin Verkerk (Wie? Juist, dat dachten wij ook. Maar we gaan toch kijken!). Kristie Boogaard heeft zich niet kunnen plaatsen voor de women singles, wel voor de doubles.
"Onze" Sjeng begint 's ochtends al om 10.00 op Court 6, dus we gaan er snel heen. Het zal er druk zijn en we willen wel goede plaatsen hebben, natuurlijk.
Vanochtend in de hostel en in de tram viel ons op dat er zijn 2 supportersgroepen zijn die overal bovenuit steken: de Zweden en de Nederlanders. Overal zie je groepen supporters uitgedost in of oranje of geel-blauw.
Je merkt ook direct een saamhorigheid tussen de oranje mensen. Iedereen zegt elkaar gedag en gaat bij elkaar zitten. Eén van de vier (kleine) tribunes van Court 6 zit direct propvol oranje, terwijl de andere tribunes nog compleet leeg zijn. Nog voor er één tennisbal is geslagen, heeft het oranje vak al drie keer de wave ingezet, 2 keer "naar voor, naar achter, naar links, naar rechts" en 1 keer "hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen" ten gehore gebracht. Erg gezellig allemaal.
Voor Sjeng is het allemal wat minder leuk, lijkt mij. Luidruchtige supporters lijken leuk, op het eerste gezicht. Vooral als ze jou komen steunen.
Maar stel je eens voor:
Je bent 20e van de wereld en een 'geplaatste' speler. Er wordt van je verwacht dat je de eerste ronden fluitend doorkomt. De eerste ronde is helemaal spannend, want er schieten allemaal twijfels door je hoofd.
"Heb ik wel dé vorm?", "Ben ik niet te vroeg gepiekt?" "Of te laat?", "Of piek ik helemaal niet?", "Wie is die tegenstander?", "Kleed deze witte broek wel goed af?", etc...
Je bent nummer 20 van de wereld, dus je moet winnen, je moet presteren en je moet die nummer 240 van de baan vegen.
Je bent supergeconcentreerd als je richting Court 6 loopt, je probeert de partij serieus op te vatten en wat gebeurt er? Het moment dat je de baan oploopt, beginnen 100 gekken met oranje t-shirts, oranje petjes of opblaasmolens op het hoofd, toeters, Nederlandse vlaggen, spandoeken en wollen Unox-mutsen een vreselijk kabaal te maken. Ze breken bijna die kleine tribune af met hun gestamp.
Ze scanderen keihard je naam ("Schalken is OK... Olé... Olé!"), toeteren in je oor, beginnen elke 10 seconden af te tellen voor een nieuwe wave (die wéér niet lukt, maar het aftellen blijft leuk) en zingen constant dat het 'stil is aan de overkant'. Mart Smeets schijnt ook erg populair te zijn, want je hoort constant en 'En we zwaaien met zijn allen naar Mart Smeets'.
Probeer dan maar eens je concentratie vast te houden en die eerste service met 180km/uur in te slaan! Onbegonnen werk... maar Sjeng wint wél makkelijk in drie sets. Een échte topper dus: "onze" Sjeng.
De rest van de dag zien we allerlei partijen en zien o.a. Kafelnikov, Davenport, Ferrero, een glimpje Agassi.
's Avonds speelt Mark Philippoussis (Australië) tegen "onze" Martin Verkerk op Centre Court. Daar mogen we met de ground passes niet op, dus we kopen aparte kaartjes voor de avondsessie. We zien eerst de winnares van vorig jaar, Jennifer Capriati, verliezen tegen een onbekende Duitse dame.
Er zitten weinig Nederlanders voor de partij van Verkerk. Deels komt dat, omdat je aparte kaartjes moest kopen. Daarnaast zit iedereen op vaste plekken en daarom kunnen de oranje mensen niet bij elkaar gaan zitten.
Helemaal aan de overkant zit een klein dotje oranje met wollen Unox-mutsen op. Voordat Verkerk moet spelen, besluiten we om daarbij te gaan zitten. We worden uitgebreid met handdrukken begroet, want "Het is toch allemaal wat gezelliger, zo bij elkaar".
Algauw maakt ook dit kleine kluitje oranje de reputatie waar: 10 stemmen overschreeuwen 2,5 uur lang een paar duizend Australiérs. "Onze" Martin krijgt veel meer support dan "hun" Mark.
De ozzies moeten erg om ons lachen. Ze moeten steeds lachen als we Martin in het Nederlands aanmoedigen. Het werkt blijkbaar op de lachspieren als 10 oranje gekken iets onverstaanbaars schreeuwen, terwijl ze ritmisch naar voren, naar achteren, naar links en naar rechts gaan.
Ook de regisseur vindt het leuk en stuurt elke break de camera's onze richting op. We zien onszelf op de tv-monitoren om ons heen. Dat moedigt ons natuurlijk weer extra aan.
Het mag allemaal niet baten. Martin pakt met service-geweld 1 set, maar verliest 3-1. Goed gespeeld, maar kansloos. We scanderen zijn naam, tot hij naar ons zwaait en de arena verlaat. Het is al middernacht als we bij de hostel zijn.
De 2e dag spelen er twee Nederlanders, Sluiter en Krajicek, in de Vodafone Arena. Dit is de tweede arena van de OzOpen en ook toegankelijk met ground passes. Het zit echter propvol, want er spelen vandaag alleen maar toppers in dit stadion. Niemand geeft hier makkelijk zijn of haar plaats op.
We zitten een half uurtje op de trap van een propvol vak te wachten op een plekje. De stewards proberen ons weg te sturen naar lege plekken aan de overkant. Maar in dit vak zitten de meeste Nederlanders, dus wij blijven. Zo denkt blijkbaar elke Nederlander, want iedereen in oranje negeert vriendelijk doch resoluut de aanwijzingern van de stewards en schuifelt stiekem richting dit vak.
We zien in totaal 4 partijen (ruim 8 uur tennis). Clijsters wint makkelijk. Sluiter verliest van Safin, de nummer 4 van de wereld. Dus geen schande. Krajicek wint overtuigend van een Australiër. We vermaken ons weer prima.
Op dag drie is alleen de partij van Sjeng Schalken in de 2e ronde interessant. Die begint erg laat, omdat alle partijen voor hem op Court 6 uitlopen. We lopen dus de hele dag rond op het terrein en houden de scoreborden in de gaten voor de voortgang van de partijen.
Als we 's middags langs de ingang van het Centre Court lopen, ziet Angelique dat een kaartjescontroleur niet oplet. We glippen er brutaal langs, alsof we kaartjes voor het hoofd-stadion hebben. Zo zitten we dus gratis in de Rod Laver Arena en zien Andre Agassi bijna geschiedenis maken. Hij wint namelijk genant makkelijk van een Koreaan (denken we): 6-1, 6-0 en 6-0.
Als we erg laat richting Court 6 gaan, is de partij voor Schalken nog niet eens begonnen, zo zijn alle partijen uitgelopen! Het stadion zit wel al afgeladen voor Sjeng. Zijn partij begint pas om 18.00, terwijl volgens de planning dit rond 15.00 had moeten gebeuren. Iedereen hoopt op een snelle overwinning, want het was een lange dag in de hete zon voor iedereen.
Echter, Sjeng denkt er anders over. Zowel over het "snelle" als het "overwinning" in de vorige zin. De partij duurt namelijk 4,5 uur, tot diep in het donker! Al die tijd schreeuwen we ons schor, dansen om warm te blijven en halen vaak hot chocolate tegen de kou.
Het wordt een heroische pot met lange rally's en games, blessurebehandelingen aan beide kanten, tie-breaks tot de 12 (!), schreeuwende spelers en 5 zenuwslopende sets.
Het eindigt dramatisch bij een matchpoint voor Ancic, Schalken's tegenstander. Hij slaat de bal buiten de lijnen en de lijnrechter geeft "OUT!". Alle Nederlanders (inclusief Schalken) schreeuwen het uit van opluchting!
Maar dan 'overruled' de hoofd-scheids de call van de lijnrechter, geeft de bal in en dus "Game, Set And Match for Ancic"...!
Schalken springt bijna uit zijn vel van woede en gooit zijn racket over de volle tribunes het verlichte stadion uit... richting de andere donkere velden, waar gelukkig niemand meer speelt.
Ook de toeschouwers zijn helemaal van slag door dit einde. Sjeng verliest in 5 lange sets en wij gaan na 4,5 uur als laatste het donkere tennispark uit. Drama!
Vanuit Nederland krijgen we wel te horen, dat we bijna elke break in beeld waren met onze oranje outfits en gedans. Is die schorre keel toch nog ergens goed voor geweest.
Meer weten? De Australian Open website.
Player Profielen:
* Sjeng Schalken
* Raemon Sluiter
* Richard Krajicek
* Martin Verkerk
* Kirstie Boogaard
* Lindsey Davenport
* Mark Philippoussis
* Jennifer Capriati
* Andre Agassi
Het volgende verhaal in deze reisreeks is...
Dit zijn slechts een paar van de landen op deze site. Kijk onderaan deze pagina↡ of in het menu↟ voor alle landen waarover we verhalen en foto's hebben.