Tussen de ijsbergen van Tasman Glacier

De hoogste berg van Australasia ligt in New Zealand: Mt Cook (3754m), midden in het gelijknamige National Park en is omringd door vele andere hoge pieken. Deze alpiene omgeving is natuurlijk een perfecte omgeving voor gletchers en er zijn dan ook tientallen prachtige exemplaren. De grootste van het stel (en van New Zealand) is de Tasman Glacier, ruim 28 km lang en 600 meter diep (of hoog, afhankelijk van je 'point-of-view').

De Tasman en de Hooker Valley's zijn allebei gevormd door de gelijknamige gletchers, die aan drie kanten hoge, steile bergwanden hebben achtergelaten. De wanden van de bergen om ons heen gaan echter onder de grond nog 600 meter door! De vallei waar we overheen rijden is namelijk niet de 'echte' bodem van de vallei. De echte bodem ligt 600 meter onder de grond, bedolven onder een dikke laag stenen, achtergelaten door de terugtrekkende gletchers en landverschuivingen. Als een grote wok van steen, gevuld tot de helft met manshoge stenen knikkers.

Het gletchermeer dat voor de Tasman Glacier ligt is een paar honderd meter breed, meer dan 1 kilometer lang en ruim 180 meter diep. De gletcher eindigt hier met een 20-meter hoge wand die constant afbrokkelt in het meer. Hierin verschilt de Tasman Glacier van de twee bekendste gletchers van New Zealand: de Franz Josef en de Fox, beiden aan de westkust. Deze hebben geen gletchermeer en eindigen dus 'gewoon' ergens midden in een vallei. Minder spektakel dus.

Op het Tasman Glacier meer gaan we een uur varen met de Glacier Explorers (website) , een zeer professionele club met erg goede gidsen. We hebben geluk met een strakblauwe hemel en algauw dobberen we op een spiegelglad meer. Overal om ons heen drijven verse ijsbergen, net afgebroken van de gletcher.

De hele Tasman Valley is windstil en we hebben dus een mooie spiegeling van alle omringende bergtoppen in de 'melkplas'. Het water is namelijk melkachtig wit, erg gezond en ijskoud. We houden onze hand 10 seconden in het water en dat lijkt 2 seconden lang 'te doen'. Daarna is het 8 seconden lang 'OH MY GOD!'.

Terwijl iedereen zijn vingers natelt, vertelt Kylie, de gids, ons dat het oppervlakte 3 graden is. Tien centimeter onder het oppervlakte is het een halve graad boven het vriespunt. Daarom hebben ijsbergen bij het wateroppervlakte een 'taille'. De eerste 10 cm water is warmer dan eronder en daar smelt de ijsberg dus harder.

De wanden van de gletcher zijn pikzwart van al het steen-gruis dat vanuit de bergen is meegevoerd. Het lijkt alsof je tegen een bergwand aankijkt, maar het is een rivier van ijs van 200 meter hoog (20 meter boven het water, 180 meter eronder!) die 50 meter per jaar naar voren komt. En dat merk je: continue vallen om ons heen stenen van de ijswand af, want het ijs is constant in beweging.

Waar er recentelijk (zeg: vanmorgen of tijdens de lunch) een stuk ijs is afgebroken, zie je de echte kleur van de gletcher: helder groen. Door de aanraking met zuurstof verandert het oppervlakte-kleur van het ijs langzaam, zoals we verwachten: wit. Ook onder water heeft de gletcher de prachtige groene kleur. Hier duiken zuo echter geen goed idee zijn, zowel vanwege de kou als het zicht (melk?).

We hebben een fantastisch uur op het water en zijn onder de indruk. Het weer en de omgeving helpen natuurlijk wel mee. Hoe vaak heb je nu een perfect zicht op Mt Cook, hoog boven je of gespiegeld in spiegelglad water, terwijl verse ijsschotsen om je heen dobberen? Alleen op het Tasman Glacier meer!

Meer weten?
Meer weten over de gletcher-meer trips bij Mt Cook NP? De Glacier Explorers website