Adrenaline Kick 2,3 en 4 - Pipeline Combo

Queenstown is natuurlijk het centrum van de bungy-jump hype. Eingelijk willen we allebei niet springen. Allereerst is het erg duur voor een paar seconden 'kick', zeker als je het vergelijkt met wat we al eerder in Queenstown deden: Fly By Wire. Daarnaast heeft Jeroen de vorige keer in New Zealand al twee keer gesprongen en heeft Angelique een gezonde aversie tegen 'vrijwillig van een 100meter hoge brug springen'.

Echter, al onze eerdergenoemde bezwaren gaan overboord als we van de Pipeline Combo horen. Een combinatie van een 4WD tocht door de Skipper's Canyon, flying fox (een soort tokkelbaan), 102 meter hoge bungy en jetboat trip. Normaal NZ$255 per persoon, maar als we via internet boeken: 3 voor de prijs van 2!

Snel gaan we onderhandelen met mensen in de hostel en Robin uit de UK gaat mee! Als een vriend van Robin later 'thuis komt' in het hostel, is hij teleurgesteld dat hij niet mee kan. Hij (Dylan - Canada) ronselt ter plekke 2 andere mensen (Neil en Charlotte - ook UK), dus we gaan met z'n zessen!

De volgende dag zitten we met z'n zessen in de 4WD-jeep richting Skippers Canyon. De canyon is schitterend en niet toegankelijk voor 'rental cars'. Wij begrijpen al snel waarom, want de dirt road is modderig, slipperig (regen), smal en de afgronden zijn diep. De uitzichten zijn zoals we ondertussen van New Zealand gewend zijn: super!

Het regent nog steeds als we bij de 'jump-site' aankomen. We moeten even wachten en iedereen is best nerveus. Als opwarmertje doen we eerst de flying fox, een tokkelbaan over de 102 meter diepe canyon. Je vliegt horizontaal in een harnasje en het is best gaaf. Niet eng, wel leuk. Dan is het bungy-time. Angelique springt als eerste, omdat ze het bangste is. Charlotte springt (om dezelfde reden) als laatste.

Angelique moet in een oude tandarts stoel plaatsnemen en dat helpt niet, gezien haar aversie tegen tandartsen. Haar benen worden ingebonden met een normale handdoek, waaraan het bungy-koord bevestigd gaat worden. Een normale handdoek, niet een "kevlar-titanium-staal"-achtige constructie? Nee, een normale handdoek! Niet verder over nadenken... en gewoon blijven ademhalen in die tandarts-stoel.

Als Angelique richting het spring-schavot schuifelt, gieren de zenuwen zowel bij Angelique als bij Jeroen (plaatsvervangend?) door de keel. Als ze op het springplankje staat en heeft geposeerd voor de diverse fototoestellen en videocamera's, begint het aftellen: 5,4,3,2,1.... niks.

Angelique kijkt vragend de 'afteller' aan, want dat ging even te snel. "Sorry, what was the thing in the middle?"

Hij telt nog een keertje af en ze stort zich moedig naar beneden. Een paar seconden later komt ze alweer omhoog richting de brug. Na een minuutje stuiteren, wordt ze naar beneden getakeld tot vlak boven de kolkende Shotover River, waar een kleine speedboat haar oppikt. Even verderop wordt ze aan de rivierkant gedropt. Daar wacht ze op de rest, die nog moeten springen.

Neil is de volgende, dan Dylan. Bij Dylan is het even lachen, als de bungy mannen een 'kink in de elastische kabel' ontdekken: ergens komt een deel van de duizenden elastiekjes naar buiten. Een bungy-koord bestaat namelijk uit duizenden kleine elastiekjes, die bij uitrekking 3,5 keer de oorspronkelijke lengte krijgen. De touwen worden door het bedrijf zelf gemaakt en gaan ongeveer 500 jumps mee.

Dit touw is duidelijk op zijn einde (na ongeveer 420 jumps, horen we). Het hoofd van Dylan betrekt helemaal als hij aan de beurt is en ze een paar minuten naar één deel van het koord kijken en dan zeggen: "it's probably allright..." Gelukkig komt er na Dylan een nieuw koord.

Jeroen moet als 4e op de 'stoel des doods' gaan zitten. Een minuut later staat ook hij op de houten springplank. Vlak voor het aftellen laten ze het koord voluit bungelen en voelt hij het hele gewicht van het koord aan z'n voeten trekken. Het ultieme "ik kan niet meer terug"-gevoel.

Jeroen heeft een camera in zijn hand als ze aftellen. Als hij zich naar voren laat vallen drukt hij af. Pas daarna, als de vrije val onherroepelijk begint, realiseert hij zich dat dit niet normaal is: "Wat heb ik nu weer gedaan?". Dat gevoel is over in één seconde. De opluchting giert automatisch door zijn lichaam als het merkt dat er op tijd geremd wordt. Na een minuut bungelen belandt ook hij veilig in de boot.

Nadat hij op het strandje gedropt is staan Angelique, Neil en Dylan te wachten. Direct begint het ervaringen uitwisselen. Angelique is blij het gedaan te hebben, maar nooit weer. Langzaam maar zeker komen de anderen ook naar beneden.

Iedereen heeft hetzelfde gevoel. Leuk en cool, maar eigenlijk het geld niet waard. Omdat het nu in een combo zit valt de prijs erg mee. De rush is wel erg kort, vinden wij. De rush verschilt namelijk erg per persoon. Sommige mensen zijn een dag of week positief 'van slag', maar (helaas) voelt niemand van ons zessen dit.

Een kwartier later zitten we in een jetboat. Angelique, Jeroen en Dylan zitten vooraan naast de schipper. We hebben een heel stevig regenjack aangekregen en dat is maar goed ook. De eerste helft van trip gaat stroomopwaarts en wordt getypeerd door heftige stroomversnellingen en heel veel ijskoud water in onze gezichten. Robin, Charlotte en Neil zitten wat beschutter achter ons en hebben nog een groot voordeel. Voor elke extreme vloedgolf over de boeg duikt de schipper diep weg achter zijn dashboard. Wij zitten naast hem en zien hem dus niet goed. Achter ons doen ze elke beweging van de schipper na en hebben ze de grootste lol als wij weer een hele golf ijswater in ons gezicht krijgen en zij niet.

De omgeving is supermooi. De Skipper's Canyon en de Shotover River zijn heel ruig met steile wanden en veel "white water" (stroomversnellingen). Op meerdere plekken liggen roestbruine, oude machines zo groot als treinstellen langs de rivier, achtergelaten na de goldrush van 1862. Ook vanuit het water steken puntige, bruine machines, hun eigen stroomversnellingen creëerend.

Ver stroomopwaarts stoppen we bij een plek, diep en onbereikbaar tussen de steile wanden van de canyon. Hier zijn scenes van de film Lord of the Rings opgenomen. Vanwege de moeilijke omstandigheden hadden ze 2 volle dagen nodig voor 10 seconden film.

De terugweg is compleet anders als we pijlsnel langs de rotswanden schieten, 360 graden draaien en een stuk minder nat worden op de eerste rij. Na het uitstappen zijn we het weer allemaal met elkaar eens: "dit laatste was veel leuker dan bungyjumpen".

Echt een ochtend Queenstown-waardig: adrenaline, adrenaline en adrenaline... en veel ijskoud water. Gedurende de rest van onze trip in New Zealand ontmoeten we afwisselend Charlotte & Neil en Dylan & Robin meerdere malen. Erg leuke mensen allemaal.

Meer weten? Zie de site van AJ Hackett.

Verder lezen?

Het volgende verhaal in deze reisreeks is...

• Met de kayak op Doubtful Sound