Fly By Wire

"Wij gaan je vastbinden op een ding dat we alleen kunnen omschrijven als een soort van potloodraket. Die potloodraket zit vast aan een 50 meter-lange stalen kabel, die weer op zijn beurt vastzit aan een spinnenweb van andere kabels. We starten die raketmotor en je mag zélf door de vallei vliegen. "O ja, wil je eerst even dit formulier tekenen, zodat jouw nabestaanden ons niet kunnen aanklagen voor het geval de kabel breekt en je tegen die loodrechte wand vliegt? Thanks, mate! Ja, dit lijkt op een test voor de astronautenschool van de NASA, maar kan alleen maar in de "Adrenaline Capital Of The World": Queenstown, New Zealand.

We melden ons om 9.20 bij het FlyByWire kantoor in Queenstown. Samen met een British Airways piloot uit Engeland (Alan) gaan we richting "the action area", ergens in de bergen rondom Queenstown. Over prive land rijden we met een 4WD tussen de dichtopeenstaande bergen tot we op de bodem van een nauwe vallei komen. Op het laagste punt van de vallei staat een klein vierkant gebouw met op het dak een platform van 10 bij 10 meter. Op 100 meter hoogte zijn in de vallei stalen kabels gespannen die allemaal precies boven het lanceerplatform samenkomen.

Het idee is simpel: span wat kabels boven een diepe vallei; laat een andere kabel vanuit het midden van alle kabels naar beneden hangen; hang deze verticale kabel aan een 4meter lange raketmotor met stuur zodat deze raket vrij door de vallei kan vliegen, zonder ooit los te komen of ergens tegenaan te vliegen. Uiteraard heeft een kiwi dit verzonnen. Wij zagen het voor het eerst in een aflevering van Jules Unlimited en vanaf dat moment staat het hoog op het "to do one day list". Vandaag is het zover.

We krijgen een korte briefing, want het is eigenlijk heel simpel. Na de lancering gewoon vol gas de hele tijd. De piloot wordt op de vliegende raketpotlood gebonden met een 5-punts gordel, terwijl hij/zij plat op het frame ligt. Voor de piloot zit het stuur en wat instrumenten (snelheid, stopwatch, etc...). Na lancering krijg je 6 minuten om je helemaal uit te leven.

De lancering is tevens simpel: een lange kabel takelt je tot boven in de vallei en de oorspronkelijke verticale kabel bijna horizontaal is. De raket hangt dan bijna verticaal op zijn punt. De piloot kan zelf de takelkabel ontkoppelen en dan kan het 'vol gas' gedeelte van de pret beginnen.

Tijdens de vlucht vlieg je geen rondjes door de vallei maar probeer je met de raket bloemblaadjes te tekenen met het lanceerplatform als bloemknop. Zo krijg je veel meer snelheid dan met de 'vlieg steeds een rondje' methode en is er meer (spektaculair) bochtenwerk. Tenminste, dat is de bedoeling.

Na een democratische stemming (NOT!) besluiten we dat Alan als volleerde piloot als 1e moet. Hij doet het best goed en schrijft na een paar minuten al aardig strakke bloemblaadjes. Angelique is de volgende en die heeft wat meer moeite met het stuurwerk. Ze heeft het wel ontzettende naar d'r zin op haar raket, want we kunnen haar horen schreeuwen als ze met 100 km per uur over onze hoofden scheert. Ze is super-enthousiast als de 6 minuten voorbij zijn. Geen perfecte bloemblaadjes, maar wel veel pret gehad. Jeroen wordt al snel na Angelique opgetakeld naar het hoogste punt van het stalen web.

Uit het dagboek van Jeroen:
"Binnen no-time zit mijn raket op topsnelheid en scheer ik op 2 meter hoogte over de valleibodem en het lanceerplatform. De stalen kabel trekt me weer omhoog als ik voorbij het midden van de vallei vlieg en dat is maar goed ook. De afstanden en kabellengtes zijn goed afgestemd, dus je scheert echt langs de valleiwanden. De zwaartekracht laat de raket steeds langzamer vliegen, ondanks mijn 'volle gas', tot de raket bijna verticaal de lucht insteekt en ik alleen maar blauwe lucht zie.

Mijn eerste bocht komt eraan en ik besluit deze linksom te maken. De raket stuurt erg zwaar en ik moet veel kracht zetten om het stuur helemaal om te gooien. Op het hoogte punt heb ik een seconde 'gewichtloos', totdat de realiteit weer terug is en de valleibodem weer in zicht is.

Na de bocht moet ik extreem tegensturen om de raket goed door het midden van de vallei te krijgen. Ik overstuur teveel en schiet niet recht over het midden van de valleibodem, maar links van de lanceerplek. Geen perfect 1e bloemblad dus en dat gaat ten koste van de snelheid.

Na een paar minuten draai ik al aardige bochten en komt de topsnelheid steeds hoger te liggen, zo tussen de 120 en 130 km per uur."

De instructeurs hadden ons nog een goede tip gegeven: ipv sturen aan het einde van een recht stuk moet je je armen spreiden. De raket gaat dan rechtdoor, tot hij helemaal stilhangt. Omdat je niet hebt gestuurd, gaat je 'oversized' potloodje achterstevoren weer richting de vallei. Dit is best gaaf. Omdat je het gaspedaal hebt losgelaten is het doodstil op het hoogtste punt en heb je het idee dat je achterstevoren vliegt.

Na 6 minuten stopt de motor automatisch en schommel je uit. Het gave aan dit is dat je zelf de piloot bent. Je bepaalt zelf de richting en de snelheid. Heel erg gaaf vinden we. Niet eng, wel super kicken!

En... véél goedkoper dan het bungy jumpen. En... véél leuker!

Foto's - Angelique

Foto's - Jeroen

Meer Info? Zie de Fly by Wire website.

Verder lezen?

Het volgende verhaal in deze reisreeks is...

• Adrenaline Kick 2,3 en 4 - Pipeline Combo