Vriendelijk Vientiane

Het vliegtuig van Phonsavan naar Vientiane zit barstensvol met Laotianen, gekleed op hun paasbest en vergezeld van heel veel kartonnen dozen en jutte zakken. Ook hier weer "red tape": militairen checken alle boarding passen en zetten heel wat stempels. Bij de Laotianen wordt daarnaast uitgebreid gecheckt of ze wel naar Vientiane mogen reizen. Communisme ten top, dus. Wel gaat het hier heel gemoedelijk. De 'red tape power' is duidelijk aanwezig, maar de man met de stempel doet het heel beleefd en vriendelijk, ook bij Laotianen. In tegenstelling tot heel wat andere landen waar ze kicken op stempels en macht.

In de vertrekhal, een hok met drie wanden van kippengaas (nee, geen vierde wand!) en 3 houten bankjes, staat iedereen (passagiers plus 3 keer zoveel uitzwaaiers) te wachten. We weten dat het vliegtuig in aantocht is, als opeens 6 mensen op brommers de startbaan op schieten om de lichten aan te doen. Als het vliegtuig er eindelijk is, wordt de bagage door tuk-tuks (!) naar het laadruim gereden. Erg leuk om te zien.

In Vientiane gaat Jeroen snel naar bed (want nog steeds koorts) en heeft Angelique heel snel de Scandinavian Bakery gevonden! Net als in Luang Prabang kan je hier overal stokbrood met kaas krijgen.

Vientaine is een leuke stad: heel relaxed, veel buitenlanders (toeristen en ex-pats), maar zonder de opgefokte toeristen-cultuur (buy, buy, see, see!). Er is ook veel regen.

De laotianen sporten veel. In Luang Prabang zagen we bij tempels al veel sportveldjes vol mensen. Veel badminton, volleybal en die acrobatische voet-volley variant met een houten balletje: heel spectaculair! Hier in Vientiane zien we op het parkeerterrein van een ministerie allerlei sportveldjes gekalkt. Elk avond zien we na kantoortijd mensen sporten. De ene avond schoolkinderen die basketbal leren, de andere avond een competitie duel acro-voetvolley, compleet met supporters, trommels en scheidsrechters.

We hebben gemerkt dat langzaam reizen een groot voordeel heeft: als je ergens langer dan normaal bent, zie je veel meer van de dagelijkse routine van een stad. Als je in Vientiane maar 3 dagen bent en alleen snel wat wats en de fontein ziet, weet je niet dat na elke grote regenbui de riolen met de hand worden uitgegraven. Na een paar dagen is de nood zo hoog dat we voor het eerst militairen in Laos zien: militairen die putjes scheppen...

Als we een middag bij de Wat SiSaket tempel zijn, vraagt een monnik of we haast hebben. "Nee? Dan zou ik graag met jullie willen praten, om mijn Engels te oefenen.". We worden op zijn bankje uitgenodigd en we praten uitgebreid over het leven in een Wat. Hij heeft (in tegenstelling tot zijn broer) besloten om monnik te blijven en is het al vanaf zijn 15e (hij is nu 21). Hij staat elke dag om 4 uur op, gaat bidden en daarna langs de huizen voor aalmoezen en de rest van de dag heel veel studeren! Over Buddha, literatuur en engels. Zijn woordenschat is echt groot. Om zijn uitspraak te oefenen, probeert hij elke dag met een toerist te spreken.

In een prachtige oude villa in hartje Vientiane zit een bekend modehuis (LaoTextiles.com) van de bekendee ontwerpster Carol Cassidy. Wij kenden haar niet, moeten we bekennen, maar ze schijnt erg bekend te zijn. In elk geval.... we mogen even in de fabriek rondlopen, waar een 10-20 vrouwen zitten te weven. Nu pas zien we hoe arbeidsintensief de gedetailleerde kleden eigenlijk zijn. De prijzen zijn dus wat begrijpelijker.

We praten lang met de manager, een amerikaanse ex-pat. Hij vertelt ons trots dat ze voor Willem en Maxima een huwelijkscadeau hebben mogen maken. Een van de neven woont in Singapore en die had iets speciaals laten ontwerpen en maken. Het was pas 2 dagen voor het huwelijk klaar.

Hij is zeer verbaasd dat we via de weg Phonsavan hebben bereikt. We zijn pas het 2e echtpaar dat hij in al zijn Vientiane-jaren ontmoet dat het zo heeft gedaan (de andere waren de Canadezen, die ook bij ons in de legertruck zaten - zie het reisverhaal over onze busreis naar Phonsavan hier).

Volgens hem is de weg nog steeds gesloten. Niet vanwege het wegdek (lees: het ontbreken van wegdek), maar vanwege de Hmong guerilla's! Die schijnen nog steeds wat extreme acties te ondernemen. Hoe dan ook, we hebben de tocht overleefd en geen Hmong tussen de modder gezien.

Na een week Vientiane hebben we eindelijk "genoeg" van de stokbroodjes kaas, het goedkope internetten en de vriendelijkheid van de Laotianen. We nemen met moeite afscheid en gaan weer richting Thailand. Twee weken is echt te weinig voor dit ongerepte en vriendelijke land. Hier gaan we echt nog eens terugkomen.